ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η  δυσπιστία  των  νέων  ανθρώπων  προς  την  πολιτική  και  τους  πολιτικούς  είναι πλέον   αδιαμφισβήτητη  πραγματικότητα.

Οι  πολιτικοί  στα  μάτια  των  νεολαίων  ταυτίζονται  περισσότερο  με  φιλόδοξους  πολιτικούς   ρήτορες   και  «επαγγελματίες»,  παρά  με  εκπροσώπους  του  λαού, που  προάγουν  το  κοινό  συμφέρον  και  τα ζητήματα  της   κοινωνίας .     

Η  απαξίωση  προς  την  πολιτική  έχει  βέβαια  λογική ερμηνεία  και  ρίζες  στην καθημερινότητα  του πολίτη  και  στα  προβλήματά  του  που  συγκεκριμένες  πολιτικές  πρακτικές  και  στρατηγικές  οδήγησαν  εκεί .

Οι  πολιτικές  συμπεριφορές  των  παρελθόντων  ετών  που  εκπονήθηκαν  κυρίως  από  τις  κυβερνήσεις  του  ΠΑΣΟΚ, οι  οποίες  και  διαχειρίστηκαν  μακροχρόνια  την  εξουσία,  επικεντρώθηκαν  κυρίως  στο  εμπόριο  ελπίδας  και  στην  εξάρτηση  των   νέων  ανθρώπων   από  ένα,  βαθιά  διεφθαρμένο,  κομματικό  σύστημα  που  στόχευε  στην  ψηφοθηρία,  αδιαφορώντας  προκλητικά  για  το  μέλλον  της  χώρας  και  την  αποδοτικότητα  των  υπηρεσιών  του.

Ο  πολιτικός  αμοραλισμός   που  είχε   σύμμαχό  του   την   ρητορική  του  αριστερού   συνδικαλισμού,  απέδωσε  πολιτικούς  καρπούς  κυρίως  στο  ΠΑΣΟΚ, καταπόνησε  όμως   ιδεολογικά  και  ψυχικά  τους  απλούς  κυρίως  πολίτες  που  έγιναν  δέσμιοι  μακροχρόνιων   εξαρτήσεων,  λόγω  των  ειδικών  σχέσεων  εργασίας  και  απασχόλησης ( ωρομισθίες, μερική  εργασία…. ) που  ούτε  το  πρόβλημα  της  ανεργίας  έλυναν, ούτε  δημιουργούσαν  καμία  προοπτική.

Σήμερα  οι  κορώνες  της  αριστεράς  για   τα  «κεκτημένα»,  την  ατιμωρησία,  την   φοροκλοπή, τις  μεθοδεύσεις  και  την  κατασπατάληση  του  δημοσίου  χρήματος  με  παροχές  και  επιδόματα,  σ’  ένα  πλαίσιο   «κοινωνικής  πολιτικής»  με  δανεικά,   κατέρρευσαν   αποκαλύπτοντας   την  γύμνια  μιας  επιπόλαιας  πολιτικής  που  την  υπηρέτησαν   πρόσωπα  με  αμφίβολη  ηθική.

Η  νέα  γενιά  των πολιτικών  οφείλει  να  εγκαινιάσει  μια  καινούρια,  ρεαλιστική, πολιτική, που  θα   στηριχθεί  σε  μια  γνήσια  σχέση  επικοινωνίας  με  τους  πολίτες, βασισμένη  στην  ειλικρίνεια  και  στην  αλήθεια, αφήνοντας  πίσω  τον  ξύλινο  λόγο  των  δογματισμών,  τις  υποσχέσεις  και  το  εμπόριο  ελπίδας.

 Πρέπει  όλοι  να  συνειδητοποιήσουμε  πως  οι  απαιτήσεις  μας  όπως  και  οι υποσχέσεις, οφείλουν  να  έχουν  μέτρο, πως  αυτό  που  έχει  μεγαλύτερη  βαρύτητα είναι  η αξιοπιστία, το  ήθος, η εντιμότητα, η ιδεολογική  συνέπεια.

Χρειαζόμαστε  όραμα  και  πολιτική, χρειάζονται  προτάσεις, ικανές  ν’ ανατρέψουν  την  φθίνουσα  πορεία  των  πραγμάτων, την  αστυφιλία, την ερήμωση της  υπαίθρου, την  αποδυνάμωση  του  παραγωγικού  ιστού, την   κοινωνική  παρακμή,  την  έκπτωση  των  αξιών.

Η  χώρα  μας  δεν  έχασε  ακόμη  το  στοίχημα  με  την   πρόοδο  και  την ανάπτυξη, και ο Έλληνας  μπορεί  (και  πρέπει) να  μείνει  στον  τόπο  του, να  ζήσει  με  αξιοπρέπεια, να  έχει  ελπίδα  για  το  μέλλον  το  δικό  του  και   των  παιδιών  του .      

Το  πρώτο  που οφείλει  να  διεκδικήσει  για  τον  εαυτό  του  και την  πατρίδα, είναι  τη σωστή  εκπροσώπηση(ανθρώπους  με ήθος)  και  κυρίως  μια  νέα  πολιτική,  με  προοπτική.

Οι  σημερινές  συνθήκες   απαιτούν   πολιτική  που  να  έχει  στόχο  της  τον  άνθρωπο  και  τα  καθημερινά  του  προβλήματα.

Η  Ελλάδα  μπορεί  ν’ ακολουθήσει  το  δικό  της  δρόμο  στην  ανάπτυξη,  διότι  διαθέτει  πραγματικά  όλες  εκείνες  τις  αντικειμενικές  δυνατότητες   για  να  συνυπάρξει  ισότιμα  δίπλα  στις  υπόλοιπες   χώρες  της  Ευρώπης (φυσικό  πλούτο, γεωργική  οικονομία, ζωικό  κεφάλαιο, εμπορικές  δραστηριότητες, ναυτιλία, τουριστικές  επιχειρήσεις).